چالش عينيت و ذهنيت در نظريه هرمنوتيكي اميليوبتي، راه كار او براي حل اين چالش و نقد آن

اميليو بتي هرمنوتيست ايتاليايي عينيت‌گراي نوروش‌شناختي قرن بيستم است. او كه از مخالفان هرمنوتيك فلسفي گادامر است تلاش كرده با ادامه دادن راه شلايرماخر و اصلاح نظريه فهم متن او نظريه هرمنوتيكي جديدي ارائه دهد كه در فهم مراد مولف كارآمدتر باشد. او معتقد است؛ راه رسيدن به مراد مولف بازسازي قصد او از طريق بازسازي انديشه‌هايش است. به اين منظور وي به دالهاي معنادار متن كه توسط مولف به كاررفته‌اند و همين طور جنبه‌هاي روانشناختي او و شرايط زيستي‌اش اهميت زيادي مي‌دهد. با اين حال، وي به دليل تبعيت از كانت در ساختارهاي ذهن قائل به نقش ويژه‌ ذهنيتهاي مفسر در تفسير است. همين نيز سبب شده او عينيت‌گراي نسبي باشد و نه مطلق. او با توجه به اين مشكل براي جلوگيري از ذهن‌گرايي مخرب در كنار توجه به محوريت مولف در تفسير، با ضرب چهار قانون و همچنين با بر شمردن اضلاعي براي تفسير همچون فيلولوژي، تفسير تاريخي، تفسير جامعه‌شناختي (مبتني بر آراء ماكس وبر)، تفسير بازتوليدي و تفسير هنجاري تلاش كرده حدودي را براي نقش مفسر در رسيدن به مراد مولف معين نمايد. با اين حال به نظر مي‌رسد او با قواعد و اضلاع مزبور نتوانسته به اين چالش غلبه كند و عملا هم مولف‌محور باقي بماند و در عين حال نقش ويژه‌اي نيز به مفسر بدهد. اين مقاله اين چالش، راهكار او و نقدهاي وارد بر راه‌كارهاي او را بيان مي‌كند.