تبيين پيوستار وجودي و اين‌هماني شخصي بر مبناي اشتداد وجودي بدن

سخن گفتن از زندگي پس از مرگ براي انسان زماني خردپذير است كه انسانِ پس از مرگ با فرد دنيايي وحدت شخصي و اين‌هماني وجود داشته باشند. از سوي ديگر، چون هويت انسان در دنيا همراه با حيثيتي جسماني است(يا بر اساس ديدگاه‌هاي ماده‌گرايانه، اساساً هويتي جسماني است)، تبيين استمرار حيات پس از مرگ و رستاخيز انسان، در گرو حضور بعد جسماني او و به عبارتي وامدار تبيين نوعي رستاخيز جسماني است. آموزه‌هاي اديان الهي نيز بر چنين رستاخيزي تأكيد دارند. نوشتار حاضر، بر اساس روش گزارشي-تحليلي، ضمن مروري بر مهمترين روايتهاي الهي‌دانان مسيحي از تبيين اين‌هماني شخصي انسان در جهان پسين و نقدهاي فيلسوفان دين بر اين ديدگاه‌ها، بر آن است تا بر اساس خوانشي ويژه از برخي مباني حكمت متعاليه و سخنان صدرالمتألهين، به معرفي و تببين نظريه‌اي متفاوت از اين‌هماني شخصي بپردازد. به نظر مي‌رسد نظريه پيوستار وجودي و اين‌هماني شخصي انسان بر مبناي اشتداد وجودي بدن، ضمن مصونيت از عمده اشكالات مربوط به ساير مدلها، از ظرفيتها و مزاياي بيشتري نيز برخوردار است.