خوانش روايي از مواجهه انسان با مرگ

يكي از مهمترين مسائل جدي در فلسفه ،چگونگي مواجهه انسان با مرگ است.متفكران بسياري از ديرباز نسبت به مساله مرگ در خلال تجارب زيسته مواجهه خود را تقرير كردند.برخي نگاه تراژيك و برخي نگاه كميك را در زيست و نوع تفكر خويش برگزيدند.در عين حال اگر مرگ از زيست انسان حذف شود ،ناميرايي و ملال مساله بغرنجي است كه زيست انسان را فرا مي گيرد.تجارب زيسته انسان حاوي يك ويژگي ذاتي روايي هستند. روايت يك فرم ادبي صرف نيست ،بلكه قابليت سامان دهي به تجارب بي شكل و بي زمان انسان را دارد.روايت حاوي توان قاب گيري رخدادهاي معنادار را در زيست انسان در بهترين شكل است.در اين پژوهش نشان خواهيم داد كه روايت چيست و سپس نسبت روايت با تجربه را تقرير مي كنيم.در ادامه پس از توصيف كوتاه از مساله مرگ و شكنندگي زيست انسان ،امكانهاي روايت را در مقابله با مساله مرگ و شكنندگي زندگي با ذكر مثالهاي ارائه خواهيم نمود.