سايش اجتماعي و رفتارهاي انحرافي سازماني: بررسي نقش ميانجيگري سكوت سازماني و خستگي عاطفي

سايش اجتماعي نوع خاصي از پرخاشگري در محيط كار است كه بيش از دو دهه از زمان معرفي آن مي‌گذرد. با اين حال چنان كه بايد در حوزۀ تحقيقات مديريتي مورد توجه قرار نگرفته است. هدف پژوهش حاضر واكاوي نقش ميانجيگري سكوت سازماني و خستگي عاطفي در ارتباط بين سايش اجتماعي و رفتارهاي انحرافي سازماني است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از نظر روش گردآوري داده‌ها توصيفي‌ـ پيمايشي است. جامعۀ آماري پژوهش را كاركنان شركت برق استان آذربايجان غربي تشكيل دادند كه تعداد آن‌ها 235 نفر است. ابزار اصلي گردآوري اطلاعات پرسشنامه بود و براي سنجش سايش اجتماعي، خستگي عاطفي، سكوت سازماني، و رفتارهاي انحرافي سازماني به ترتيب از پرسشنامه‌هاي دافي و همكارانش (2002)، ماسلاخ و جكسون (1981)، ون‌داين و همكارانش (2003)، و بنت و رابينسون (2000) استفاده شد. با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده تعداد 160 پرسشنامه توزيع شد و در نهايت 134 پرسشنامه تكميل و عودت داده شد. تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها و آزمون فرضيات پژوهش با مدل‌سازي معادلات ساختاري و نرم‌افزار Amos انجام پذيرفت. نتايج پژوهش نشان داد سايش اجتماعي همكار رفتارهاي انحرافي سازماني كاركنان را به همراه خواهد داشت. به‌علاوه نقش ميانجيگري سكوت سازماني و خستگي عاطفي در اين ‌ارتباط تأييد شد.