بررسي كاركرد نمايش فيلم در آموزش نوين متون ادبي؛ مطالعه موردي: آموزش شاهنامه

تلفيق روش سنتي تدريس با شيوه هاي نوين مبتني بر كاربرد فناوري ديداري و شنيداري،  افزون بر روان‌سازي فرآيند يادگيري و تعميق آن، مي تواند اهداف حيطه عاطفي را نيز برآورده سازد. پژوهش بينارشته اي حاضر براساس «تلفيق» و«تعامل» حوزه هاي تعليم و تربيت، روان شناسي، سينما و ادبيات نوشته شده است كه از نظر هدف، كاربردي و از نظر ماهيت و روش، توصيفي- پيمايشي است. جامعۀ آماري پژوهش شامل كليۀ دانش آموزان پايۀ يازدهم دوره متوسطه دوم شهر تربت جام است كه از اين بين تعداد 60 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري شامل نمايش  فيلم عروسكي «افسانه ماردوش» در تدريس درس «كاوه دادخواه» از كتاب فارسي پايه يازدهم و پرسشنامۀ محقق ساخته‌ است. پرسشنامه در سه حيطه تنظيم شده است: طبقه A  كه يادگيري حيطه هاي شناختي و مهارتي در تدريس را مي سنجند، طبقه B پرسش هايي كه حيطه عاطفي و انگيزشي و الگوگيري را ارزيابي مي كنند و طبقه C پرسش هايي كه امكانات و توانايي هاي سمعي و بصري فيلم را در يادگيري مورد ارزشيابي قرار مي‌دهند. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه در حيطه هاي شناختي و عاطفي، نمايش فيلم در تكميل و ثبات يادگيري، آشنايي دانش‌آموزان با شاهنامه، رغبت آنان نسبت به كسب هويت ايراني، الگوپذيري از شخصيت هاي شاهنامه و حس وطن دوستي تأثير بالايي دارد. بيشترين تأثيردر علاقۀ دانش آموزان به استفاده از نام ها و واژه هاي اصيل ايراني است و كمترين اقبال مربوط به جلوه هاي سمعي و بصري فيلم است.