نقد تطبيقي گرايش فكري و ادبي سهراب سپهري و والتر دولامر بر اساس نظريۀ ساز و كارهاي دفاعي زيگموند فرويد

سهراب سپهري و والتر دولامر در دوره‌اي پرتلاطم‌ از تاريخ كشورشان زندگي مي‌كنند. در اين شرايط، اكثريت شاعران و نويسندگان، مسائل و مطالبات سياسي و اجتماعي را دست مايۀ خلق آثار ادبي قرار مي‌دهند؛ اما اين دو شاعر، نوعي رمانتيسم معتدل را در پيش گرفته‌اند و با پرداختن به تجربيات عاطفي، تمايل چنداني به آن تحولات نشان نمي‌دهند. همين گرايش متمايز سبب مي‌شود برخي از منتقدان و شاعران،  آن‌ها را به عدم «تعهد اجتماعي» و «احساس مسئوليت» در برابر هم‌نوعان متهم كنند؛ اما اشعار انسان‌دوستانۀ اين دو شاعر، اين مدعا را با ترديد روبه رو مي‌كند. از اين رو، ما در اين تحقيق تلاش كرده‌ايم چرايي اين گرايش را براساس مؤلفه‌هاي نظريه‌اي‌ با عنوان «سازوكار دفاعي» بررسي كنيم كه با ابعاد اين گرايشِ متمايز قابل ‌انطباق است. ما در خلال اين گزارش درمي‌يابيم كه ظاهراً اين ناهم‌سويي با جريان فكري غالب، در اثر نوعي «سازوكار دفاع رواني» باشد كه به‌واسطۀ يك فرايند ناخودآگاه در قالب آثار ادبي اين دو شاعر بروز كرده است.