نسبت تصاوير ازلي با نمادهاي صوري در نقاشي بداهه‌پردازانه؛ نمونۀ موردي: نقاشي‌هايِ منوّر رمضاني

ساختارهاي تخيلات انسان با صُور و نمادهاي ابتدايي درگير هستند و اين تصاوير خودجوش اوليه هستند كه جريان نمادها را به انديشه و هنر تبديل مي‌كنند. اين مطالعه به منشأ اين تصاوير در ساختارهاي تخيل مي‌پردازد. به نظر مي‌رسد صُورِ نوعي، از افسانه‌هاي قديمي و اسطوره‌هاي كُهن به تخيلات انسان شكل مي‌دهند. اين اشكال در قالب «منظومۀ شبانۀ تخيلات»، توسط ژيلبر دوران نظام يافته‌اند. دوران، ساختار تخيل انسان را نظامي پويا در نظر مي‌گيرد كه قادر است به كمكِ نمادها، تصاوير ازلي را نشان دهد. اين نظام ارتباط انسان را با فرهنگ‌ روشن مي‌كند. به نظر مي‌رسد تابلوهاي منوّر رمضاني، صورت‌هايي از تخيلاتي هستند كه ريشه در روايت‌هاي مذهبي و افسانه‌هاي عاميانه و شفاهي دارند. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد به رغم آنكه نقاشي‌ها مي‌كوشند تصاويري فرهنگي باشند، پيوندي عميق و نمادين را با صُور ازلي آشكار مي‌كنند.