مطالعۀ مواجهۀ مخاطب با فضاي فيلميك با تأكيد بر آراي بين‌رشته‌اي پديدارشناسانه

بيش از يك قرن است نظريه‌هاي گوناگوني در مورد تصوير سينمايي مطرح شده است. پندارگرايان، فهم جهان فيلميك و دنياي پيرامون را متكي به ادراك و نحوۀ فعاليت ذهن شناساننده مي‌دانند. واقع‌گرايان در تقابل و تعارض با آن‌ها، بازآفريني و بازنمايي را بازتابندۀ واقعيت خارجي و تحريف‌نشده قلمداد مي‌كنند. نظرات آندره بازن سردمدار جريان واقع‌گرايي همواره با ترديد و مخالفت مواجه بوده است و پندارگرايان از اين جريان بهره برده و به تبيين نظرات مختلف حول بازنمايي سينمايي پرداخته اند. پديدارشناسي كه رويكردي بينارشته‌اي نيز دارد و مي‌توان در رأس آن از هوسرل نام برد، درك بازنمايي سينمايي را فرايندي شهودي و بي‌واسطه ميداند و تأكيدش بر نيروي خيال، واكنش احساسي و بازنمايي ذهني حضور تماشاگر در جهان فيلم است. سوبچاك پديدارشناس عصر حاضر، فراتر رفته و معتقد است كه فيلم‌ها مانند انسان‌ها مي‌توانند فرايندهاي ذهني همچون ادراك را درك كنند و فاعليت آگاهانه دارند؛ پس بايد با در نظر داشتن اين ويژگي‌ها مورد تحليل قرار گيرند. پژوهش حاضر با رويكرد پديدارشناسي و با هدف مكاشفۀ نحوۀ ادراك تماشاگر از تجربۀ بازنمايي سينمايي انجام شده و مسئلۀ آن واكاوي و تفهيم نحوۀ ارتباط تماشاگر با پديدۀ سينماست. روش تحقيق، كيفي و بر اساس مطالعات كتابخانه‌اي و جمع‌آوري اطلاعات مكتوب و شفاهي است.