احساس رضايت از زندگي در سالمندان: نقش سلامت روان و احساس تنهايي

سالمندي يكي از مهم‌ترين مراحل زندگي انسان است كه در اين دوره، افراد با طيف وسيعي از تغييرات فيزيولوژيكي و روان‌شناختي مواجه مي‌شوند. در ميان اين تغييرات، موضوعاتي از قبيل سلامت روان، احساس تنهايي و احساس رضايت از زندگي اهميت مي‌يابند. بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين سلامت رواني و احساس تنهايي با احساس رضايت‌مندي از زندگي در سالمندان شهر اهواز بود. طرح پژوهش از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه افراد بالاي 60 سال شهر اهواز بود كه از ميان آنها 400 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسش‌نامه‌هاي سلامت روان گلدبرگ، احساس تنهايي راسل و همكاران و رضايت از زندگي دينر و همكاران بودند. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از روش‌هاي‌ آماري ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه گام به گام تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد كه اختلال در سلامت روان (r=-0.17) و احساس تنهايي (r=-0.14) با رضايت از زندگي در سالمندان رابطه منفي و معني‌دار دارند (0.01 p). همچنين متغيرهاي اختلال در سلامت‌روان و احساس‌تنهايي به طور معني‌داري توانستند 4 درصد از تغييرات رضايت از زندگي در سالمندان را پيش‌بيني نمايند كه سهم اختلال در سلامت رواني بيشتر از احساس تنهايي بود. با توجه به نتايج به دست آمده مبني بر ارتباط احساس تنهايي و سلامت روان با رضايت از زندگي، تقويت شبكه ارتباطات سالمندان از طريق مشاركت و فعاليت بيشتر آنها در كانون‌هاي گرم خانواده و محلات شهريِ زمينه‌ساز كاهش احساس تنهايي در ايشان ضروري به نظر مي‌‎رسد. همچنين پيشنهاد مي‌شود مشاوران و روان‌شناسان مشغول در حيطه سالمندي با بكارگيري تدابيري، در جهت افزايش سلامت روان و در نتيجه افزايش سطح رضايتمندي سالمندان گام بردارند.