مقايسۀ تطبيقي نوع نگرش به طبيعت در اشعار «نيما يوشيج» و « سهراب سپهري »

عشق به طبيعت و زيبايي‌هاي آن منشاء آفرينش بسياري از آثار هنري بوده است. در اين ميان، شعر نيز از اين قاعده مستثني نبوده و  تجلي طبيعت در آثار شعرا بسيار ديده مي‌شود. به‌خصوص شاعران معاصر هر يك از زاويۀ ديدي خاص و نيز با دغدغه‌هاي بعضاً متفاوتي نسبت به طبيعت سخن رانده‌اند. از ميان شاعران معاصري كه از طبيعت مي‌گويند، نيما يوشيج و سهراب سپهري به‌عنوان شاعران نوپرداز، داراي اعتبار و جايگاه خاصي هستند. با توجه به اهميت طبيعت در هنر ايراني، اين مقاله با هدف واكاوي و تبيين نگاه نيما و سهراب به موضوع طبيعت، تلاش دارد تا شباهت‌ها و تفاوت‌هاي نوع نگرش اين دو شاعر نسبت به طبيعت را شناسايي كند. بر اين مبنا، با روشي تفسيري به تحليل محتواي كيفي در اشعار سهراب و نيما مي‌پردازد. يافته‌ها نشان مي‌دهد سروده‌هاي سهراب و نيما در مضاميني چون: بداعت نگاه به طبيعت و عناصر آن، استحاله در طبيعت، طبيعت به‌مثابۀ مأمن و زنده و ذي‌روح ديدن عناصر طبيعت داراي وجه اشتراك با يكديگر بوده و در مضاميني چون: نگاه عرفاني ويژه به طبيعت، كل‌نگري و جزء‌نگري، نگاه پديدارشناسانه به طبيعت، طبيعت به‌مثابۀ آيه، طبيعت بومي و محلي و نگاه اجتماعي به عناصر طبيعت، داراي تفاوت هستند. به نظر مي‌رسد عمده تفاوت اين دو شاعر در كل‌نگر بودن و جزء‌نگر بودن آنها باشد.