عوامل موثر در عدم پيروي توسعه پايدار روستاهاي شهرستان زابل از اصول آمايش سرزمين

آمايش سرزمين از طريق تنظيم رابطه انسان با محيط، توسعه در خور و پايداري را ايجاد نموده و با ايجاد هماهنگي بين انسان و محيط به شناخت توان هاي اكولوژيكي و ارزيابي آن نيز مي پردازد. هدف نهايي تمام برنامه ريزي ها در قالب آمايش سرزمين نيل به توسعه  پايدار، تعادل و توازن منطقه اي، توزيع مناسب فعاليت ها و استفاده حداكثر از قابليت هاي محيطي در فرايند توسعه مناطق است. در اين راستا هدف پژوهش حاضر شناسايي عوامل موثر در عدم پيروي توسعه روستاهاي شهرستان زابل از اصول آمايش سرزمين بوده است. پژوهش حاضر از نظر هدف، در زمره پژوهش هاي بنيادي و داراي ماهيتي توصيفي، همچنين از نظر روش، در گروه پژوهش هاي كيفي قرار مي گيرد. ابزار گردآوري اطلاعات (كتابخانه اي و ميداني (مصاحبه) اشت. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل خبرگان (بخشداران، دهياران و مديران روستاهاي شهرستان زابل) بوده كه در چارچوب اشباع نظري نهايي با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند، 15 نفر به عنوان حجم نمونه، انتخاب گرديد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از روش داده بنياد استفاده شده است. از نتايج مصاحبه با افراد متخصص و كارشناس جهت شناخت مجموعه عوامل موثر در عدم پيروي توسعه پايدار روستاهاي شهرستان زابل از اصول آمايش سرزمين با استفاده از روش تئوري زمينه اي، 37 مفهوم و 13 واحد معنايي و 6 مقوله (فقدان طرح يكپارچه و نظاممند، مدلهاي نامنسجم آمايش سرزمين، برنامهها و اهداف تدوين شده به صورت كيفي، عدم مديريت يكپارچه و منسجم، ساختار تك ساخت سياسي، عدم مشاركت مردم)، استخراج شد.