عوامل موثر در عدم پيروي توسعه پايدار روستاهاي شهرستان زابل از اصول آمايش سرزمين

بيمه محصولات استراتژيك كشاورزي يكي از سازوكارهاي مديريت مخاطرات است كه در شرايط كشاورزي ايران، به دلايل اجتماعي، اقتصادي، اقليمي، از اهميت و ضرورت خاصي برخوردار است. در اين بين، با توجه به بيش از سه دهه فعاليت صندوق بيمه كشاورزي و سياست ها و راهكارهاي حمايتي دولت، گسترش كمي و كيفي اين پديده اجتماعي و اقتصادي ميتواند در توسعه مناطق روستايي موثر باشد. در اين راستا هدف پژوهش حاضر، نقش بيمه محصولات استراتژيك كشاورزي در توسعه اقتصادي و اجتماعي روستاهاي استان گيلان است. روش تحقيق توصيفي و تحليلي همچنين منطبق بر مطالعات كتابخانه اي، اسنادي و پيمايشي است. جامعه نمونه نيز سه تيپ روستاهاي (كوهستاني و كوهپايه اي، جلگه اي، ساحلي) كه بر اساس نمونهگيري تصادفي تعداد 380 نفر تعيين شد، همچنين به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار SPSS و مدل WASPAS استفاده شد. نتايج نشان داد، بيشترين تعداد بيمه شدگان محصولات كشاورزي در تيپ جلگه اي است، همچنين از بين محصولات استراتژيك منطقه: بيشترين ميزان بيمه در محصول استراتژيك برنج است، و همچنين به خاطر مخاطرات طبيعي پي در پي در استان، بيشتر كشاورزان محصولات خود را در برابر مخاطرات احتمالي بيمه كرده اند. در ادامه نيز نتايج نشان داد كه عوامل آموزشي و ترويجي، اقتصادي، اجتماعي، نهادي در افزايش انگيزه كشاورزان در بيمه كردن محصولاتشان موثر مي باشند و از بين اين عوامل، عامل آموزشي و ترويجي مهمترين عامل شناخته شد؛ به دنبال آن، بين بيمه محصولات استراتژيك كشاورزي و توسعه اقتصادي و اجتماعي مناطق روستايي استان گيلان، ارتباط معنادار و مثبتي مشاهده شد. در نهايت تحليل فضايي سه تيپ روستاهاي مورد بررسي بر اساس توسعه اقتصادي و اجتماعي و با تاكيد بر نقش بيمه محصولات استراتژيك كشاورزي نشان داد كه تيپ روستاهاي جلگه اي بيشترين ميزان توسعه اقتصادي و اجتماعي را به خود اختصاص داده است.