ارزيابي تاثير سياست‌هاي جمعيتي دولت بر پايداري سكونتگاه‌هاي روستايي (مطالعه موردي: شهرستان كرمان)

پايداري جمعيتي حاصل تفكر در مورد مسائل و موضوعات محيطي، اجتماعي، اقتصادي، فقر و نابرابري و نگراني ها درباره يك آينده سالم براي انسان است. تا جايي كه طي چند دهه ي گذشته اين مقوله در روستاها نمود بارزتري داشته است. به نحويكه تأثير سياست هاي نامناسب بر اين معيارها هركدام به نوعي فعل و انفعالات پايداري را تحت تأثير گذاشته است؛ بنابراين، پژوهش حاضر به بررسي تأثير سياست هاي جمعيتي دولت بر پايداري جمعيتي سكونتگاه هاي روستايي شهرستان كرمان پرداخته است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي و و ابزار تحقيق پرسشنامه محقق ساخته و نرم افزار excel مي‌باشد. جمع آوري اطلاعات به صورت پيمايشي و اسنادي بوده است. و با استفاده از تحليل رگرسيون و كاربرد مدل‌هاي FAHP و FVICOR، به تحليل داده‌هاي پژوهش پرداخته شد. بنا بر نتايج به دست آمده در تحليل رگرسيون پايداري جمعيتي به مقدار 20 درصد توسط سياست‌هاي جمعيتي به عنوان متغير پيش‌بيني تبيين شده است. بنابراين رابطۀ بين سياست‌هاي جمعيتي با پايداري جمعيتي در سطح 99 درصد معنادار مي‌باشد. در مدل‌هاي مورد استفاده در بين شاخص‌هاي مورد بررسي، بيشترين وزن، به شاخص اجتماعي با دارا بودن وزن 0.562 و كمترين وزن به شاخص اقتصادي با وزن 0.190 اختصاص داده شد. براين اساس، مي‌توان چنين بيان نمود كه معيار اجتماعي مهمترين تأثير را در بين عوامل تأثير گذار داشته است. و در اولويت‌بندي كه در بين روستاها انجام گرفته: بالاترين رتبه از لحاظ شاخص‌هاي سه گانه در بين روستائيان به قناتغستان و عرب‌آباد و كمترين رتبه به سكنج اختصاص يافت. لذا شرايط موجود نشان از آن است كه: سياست‌هاي جمعيتي دولت در راستاي پايداري جمعيت در دو روستاي فوق موثر بوده ولي در ديگر روستاها چنين روندي محقق نشده است.