تحليل سطح حكمروايي محلي روستاهاي شهرستان تنكابن

حكمروايي هنر هدايت سازمان ها و جوامع است. آنچه تعيين كننده محلي بودن حكمروايي است، ميزان مشاركت براي تحقق اهداف و خواسته هاي جامعه محلي است. مطالعه حاضر با هدف تحليل سطح حكمروايي محلي و عوامل موثر بر آن در روستاهاي شهرستان تنكابن با رويكرد تحقيق توصيفي-تحليلي انجام شد. جامعه آماري تحقيق شامل دو گروه نهادهاي متولي مديريت روستايي (شامل 50 تن از دهياران و يا اعضاي شوراهاي اسلامي و كارشناسان بخشداري) و 384 تن از سرپرستان خانوار ساكن در 36 روستا از روستاهاي بالاي 50 خانوار دهستانهاي ميرشمس الدين، گليجان، تمشكل، كتري و بلده بوده است. به منظور تحليل سطح حكمروايي محلي روستايي از آماره t تك نمونه اي و فن تاپسيس و به منظور تحليل عوامل موثر بر حكمروايي روستايي از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي چند متغيره استفاده شد. شاخص هاي حكمروايي محلي شامل مشاركت، قانونمندي، پاسخگويي، مسئوليت پذيري، عدالت محوري، توافق جمعي، شفافيت و كارايي و اثربخشي و عوامل موثر بر حكمروايي محلي شامل عوامل دروني (خصوصيات سازماني، نيروي انساني) و عوامل بيروني (موقعيت مكاني-فضايي، ويژگي هاي اجتماعي و فرهنگي، ويژگي هاي اقتصادي) مي باشد. نتايج نشان داد حكومت هاي محلي در زمينه شاخص هاي حكمروايي محلي با ميانگين نمره 2.9 از وضعيت مناسبي برخوردار نيستند. همچنين سطح حكمروايي محلي در 61.1 درصد روستاها در سطح متوسط قرار دارد. در عين حال نتايج تحليل رگرسيون نيز نشان مي‌دهد كه عوامل دروني 76.6 درصد و عوامل بيروني 96.4 درصد از تغيرات حكمروايي روستايي را تبيين مي كنند. در زمينه عوامل دروني درجه دهياري، درآمد دهياري، سن و تجربه دهيار با ضريب استاندارد 0.768 ؛ 0.379 و 0.232 و در زمينه عوامل بيروني مساحت روستا، جمعيت روستا، ثقل و تراكم جمعيتي با ضريب استاندارد 0.411 ؛ 0.361 و 0.223 مهمترين متغيرهاي موثر بر حكمروايي روستايي به شمار مي آيند.