تحليل بستر گردشگري هوشمند در روستاهاي هدف گردشگري و موانع پيش رو(مورد مطالعه: شهرستان پاوه)

گردشگري يكي از فعاليت هاي اقتصادي است كه متاثر از تحولات نظام جهاني قرار دارد و تكنولوژي عصر جديد، در توسعه آن نقش مهمي ايفا نموده است. با توجه به اهميت تكنولوژي در گردشگري، توجه به رويكرد هوشمندسازي از مهمترين مباحثي است كه مي تواند به رشد و توسعه گردشگري كمك نمايد. بر همين اساس ايجاد بسترهاي لازم براي هوشمندسازي گردشگري در مناطق روستايي نيازمند شناخت و تحليل عوامل و موانع است. هدف اين تحقيق تحليل بستر گردشگري هوشمند در روستاهاي هدف گردشگري و موانع پيش رو به صورت موردي در شهرستان پاوه است. روش تحقيق توصيفي-تحليلي و مبتني بر مطالعات پيمايشي با استفاده از ابزار پرسش نامه است. جامعه آماري تحقيق را ساكنان سه روستاي گردشگري شامل شمشير، هجيج و خانقاه تشكيل داده است. جمعيت روستاها طبق سرشماري 1395 برابر با 3848 نفر بوده و بر اساس فرمول كوكران حجم نمونه 349 نفر محاسبه شد. روايي پرسش نامه از طريق جامعه نخبگان بررسي و پايايي نيز از طريق آلفاي كرونباخ با ضريب 0.82 تاييد شد. نتايج نشان داد كه عوامل اجتماعي، اقتصادي و زيرساختي بسترساز گردشگري هوشمند روستايي در سطح كمتر از 0.05 معنادار بوده و بررسي جهت معناداري نشانگر نامناسب بودن وضعيت آنها در روستاهاي هدف گردشگري است. بررسي عوامل در سطح سه روستا شمشير، خانقاه و هجيج با آزمون آنووا نيز تاييد مي نمايد كه تفاوت معناداري ميان روستاها مشاهده نشده و هر سه روستا وضعيت يكساني از نظر شاخص هاي بسترساز گردشگري هوشمند برخوردار هستند. بدينسان، موانع پيش روي هوشمندسازي روستاهاي گردشگري در 5 دسته موانع زيرساختي، اقتصادي، اجتماعي-فرهنگي، مديريتي و قانوني جمع بندي مي شود و موانع زيرساختي با مقدار ويژه 21.06، بيشترين نقش را دارد.