خوانش نسبت تاريخ گرايي و مفهوم هويت در ميراث معماري مدرن شهر تهران (1310-1320 )

اهداف: ميراث معماري مدرن اوليه در دوره پهلوي اول، بيانگر مفهوم هويت در ساحتي جديد بوده كه حاصل انقطاع معماري سنتي ايران است. تجربه معماري تاريخ گرا در دوره پهلوي اول، از نخستين تلاش هاي صورت گرفته در راستاي امتداد هويت معماري ايران در اين قالب نوين مي باشد. هدف از اين پژوهش بازخواني ريشه ها و سطوح رويكرد تاريخ گرا در دوره پهلوي اول است تا چگونگي استمرار هويت در ميراث معماري مدرن اين دوره تبيين گردد. ابزار و روش ها : رويكرد اين پژوهش كيفي است كه با روشي توصيفي-تحليلي، ارتباط ارزش فرهنگي ميراث معماري مدرن را با مفهوم هويت در معماري تعيين نموده، از طريق رجوع به اسناد مربوطه، روند شكل گيري معماري را در دوره پهلوي اول مورد بررسي قرار داده و با مطالعه منابع كتابخانه اي، به واكاوي مفهوم هويت در معماري و مؤلفه‌هاي وابسته به آن مي پردازد. سپس با روشي استنباطي، ارتباط سطوح تاريخ گرايي و هويت پذيري در ميراث معماري مدرن را واكاوي نموده و بر اساس آن ابنيه منتخب از جريان تاريخ گراي پهلوي اول را مورد تجزيه‌وتحليل قرار مي دهد. يافته‌ها: تاريخ گرايي تقليدي، الگويي و مفهومي سه سطح شكل دهنده رويكرد بازگشت به گذشته هستند كه با مراحل مختلف هويت يعني فرمي، استنباطي و معنايي ارتباط مستقيم دارند. نتيجه گيري: هويت در ميراث معماري دوره پهلوي اول با نگرش تاريخ گرا، در ابتدا از طريق برداشت مستقيم و انطباق عيني با شاخصه هاي معماري تاريخي ايران، به شكلي فرمي انتقال مي يابد. در امتداد آن، گروهي ديگر از ابنيه شكل مي گيرند، كه هويت در آن‌ها به واسطه به كارگيري غيرمستقيم عناصر معماري ايران و پالايش و تجريد مؤلفه‌هاي تاريخي، از طريق بازنمايي محتوايي امتداديافته و ضمن تأكيد بر تشابه، تمايزي فرهنگي را در ميراث معماري اين دوران، به نمايش مي گذارند.