رابطه ساختاري ابراز هيجان در خانواده، پذيرش روانشناختي و احساس حقارت با اميد به زندگي در نوجوانان خانواده هاي كم درآمد

هدف مطالعه حاضر بررسي رابطه ساختاري بين ابراز هيجان، پذيرش روان‌شناختي، احساس حقارت و اميد به زندگي در نوجوانان خانواده‌هاي كم‌درآمد بود. مطالعه حاضر يك پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود كه با روش تحليل معادلات ساختاري انجام شد. نمونه شامل 280 نفر از دانش‌آموزان دوره متوسطه 18-12 ساله خانواده‌هاي كم‌درآمد تحت پوشش بهزيستي كميته امداد شهرستان زارچ، استان يزد، در سال 1398 بود كه به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار هاي پژوهش شامل پرسشنامه هاي اميد به زندگي، پذيرش و عمل، احساس حقارت و ابراز هيجان در خانواده بودند. نتايج نشان داد ابراز هيجان نامطلوب در خانواده بر پذيرش روان‌شناختي نوجوانان تأثير منفي معني‌داري داشت، پذيرش روان‌شناختي نيز بر اميد به زندگي تأثير مثبت معني‌دار داشت. ضريب مسير غيرمستقيم نيز نشان داد ابراز هيجان نامطلوب در خانواده از طريق كاهش پذيرش روان‌شناختي مي‌تواند تأثير منفي بر اميد به زندگي نوجوانان خانواده‌هاي كم‌درآمد داشته باشد. پذيرش روان‌شناختي نيز از طريق تأثير بر احساس حقارت بر اميد به زندگي نوجوانان خانواده‌هاي كم‌درآمد تأثير غيرمستقيم داشت. پذيرش روان‌شناختي در ارتباط بين ابراز هيجان در خانواده و اميد به زندگي نقش ميانجي معني‌داري داشت. اين يافته‌ها نشان مي‌دهد كه اگر ابراز هيجان در خانواده به‌درستي انجام شود، پذيرش روان‌شناختي و افزايش اميد به زندگي و كاهش احساس حقارت در نوجوانان خانواده‌هاي كم‌درآمد را در پي دارد.