تاثير 4 هفته تمرين مقاومتي و مكمل دهي تستوسترون بر بيان ژن mTOR در بافت تاندون رت هاي نر

زمينه و هدف: ابعاد و خصوصيات تاندون و عضله با يكديگر بسيار مرتبط بوده و متناسب با يكديگر تغيير مي‌نمايند. عملكرد و وضعيت عضله نيز تحت تأثير شدت و نوع فعاليت بدني بخصوص تمرينات مقاومتي و هورمون تستوسترون است و اين احتمال وجود دارد كه تاندون نيز تحت تأثير تمرين و تستوسترون قرار بگيرد. لذا در مطالعه‌ي حاضر به تعيين تأثير 4 هفته تمرين مقاومتي و تستوسترون بر بيان ژن mTOR در تاندون رت‌هاي نر  پرداخته شد.روش كار: در اين مطالعه تجربي 24 سر رت نر با سن 8 هفته و دامنه وزني دامنه وزني 20±220 گرم به طور تصادفي در 4 گروه 6 سري شامل 1) كنترل، 2) تمرين مقاومتي، 3) تستوسترون، 4) تمرين مقاومتي+ تستوسترون قرار گرفتند. در مدت چهار هفته پنج جلسه در هفته تمرينات مقاومتي را انجام دادند، همچنين رت‌هاي گروه تستوسترون، پنج جلسه در هفته mg/kg 2 تستوسترون پروپيونات به صورت صفاقي دريافت نمودند. برنامه تمريني شامل چهار هفته و هفته‌اي پنج روز بالارفتن از نردبان بود. سطوح بيان ژنmTOR به روش RT PCR اندازه‌گيري شد. از تحليل واريانس واريانس يك سويه و آزمون تعقيبي توكي براي تحليل آماري استفاده شد. سطح معني‌داري 05 p در نظر گرفته شد.يافته‌ها: نتايج آنواي يك سويه نشان داد كه سطح بيان ژن mTOR در چهار گروه معنادار بود (0/014=P). با مراجعه به آزمون تعقيبي توكي نتايج نشان داد كه گروه تمرين مقاومتي و تستوسترون تنها با گروه تمرين و كنترل اختلاف معناداري نشان داد (0/05 P). ساير گروه‌ها هيچ كدام دو به دو اختلاف معناداري نشان ندادند (0/05 P).نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد اثر تعاملي تستوسترن با تمرين مقاومتي مي‌تواند اثر مطلوب تري نسبت به هر كدام به تنهايي بر بهبود بيان ژن mTOR در بافت تاندون رت‌ها داشته باشد.