مديريت استعداد در اسناد سياستي جمهوري اسلامي ايران

زمينه و هدف: هدف از اين پژوهش واكاوي خط مشي ها، برنامه ها، طرح هاي جمهوري اسلامي ايران براي مديريت استعداد در كشور است. روش شناسي: در اين پژوهش از روش تحليل محتوا، جهت بررسي اسنادي استفاده شد. جامعه پژوهش اسناد سياستي جمهوري اسلامي ايران بوده و20 سند به صورت نمونه هدفمند و در دسترس انتخاب گرديد. ابزار جمع آوري اطلاعات چك ليست و فرم هاي محقق ساخته بود. يافته ها: از 20 سند سياستي، تعداد 14 طبقه اصلي و 187 طبقه فرعي (با فراواني 1711 مورد) استخراج شد كه نهايتا، 14 طبقه اصلي و 77 طبقه فرعي به عنوان سياست‌هاي استنتاجي پيشنهادي معرفي گرديد. مهم ترين سياست هاي محوري در رابطه با مديريت استعداد، در حوزه فرهنگ، تسهيلات اعتباري، آموزش، پژوهش، فناوري، روابط بين المللي، توسعه زير ساخت ها، توانمندسازي، عدالت، تشويق، جذب و استخدام، آزادي، سمن ها و ارزيابي اراوه شده است. سند راهبردي كشور در امور نخبگان جامع ترين سند در يحث مديريت استعداد و عدالت پر تكرارترين شاخص در ميان اسناد مي باشد. نتيجه گيري: عدالت و ثبات اجتماعي، باز طراحي مشاغل، نهادينه سازي كرسي هاي نظريه پردازي، حمايت هاي مالي و توجه به تعاملات علمي بين المللي از جمله مهمترين موضوع هاي مطرح در برنامه هاي بلند مدت و ميان مدت سياستي بوده است. در تدوين اسناد سياستي گرايش بيشتر به رويكرد فراگير در بحث مديريت استعداد مي باشد لذا، در صورتي كه سياست هاي محوري پيشنهاد شده در سند برنامه هفتم توسعه مورد توجه قرار گيرد برنامه از اعتبار بالايي برخوردار خواهد بود.