سبك‌شناسي كتاب مشي و مشيانه

زمينه و هدف: محمد علي يكي از نويسندگان توانمند و صاحب سبك در ادبيات معاصر فارسي است و بررسي آثار وي با ديدگاه سبك‌شناسي حائز اهميت ميباشد. هدف اين مقاله بررسي ويژگيهاي سبكي داستان «مشي و مشيانه» در سه سطح فكري، زباني و ادبي به همراه مثالهايي از اين داستان است. روش مطالعه: اين پژوهش به شيوه توصيفي-تحليلي با ذكر نمونه هايي منطبق با مؤلفه هاي سبك‌شناسانه انجام شده است. همچنين استفاده از منابع كتابخانه اي براي تبيين مباني نظري پيش چشم بوده است. يافته ها: محمد علي با انتشار كتاب مشي و مشيانه شيوه نويني در عرصه رمان‌نويسي پايه گذاري كرده است. وي توانسته با تلفيق زبان محاوره و نثر رمان و با تكيه بر منابع ديني، اسطوره اي و تاريخي، سبك منحصربفردي خلق كند. شعرسرايي محمد علي در قسمتهايي از داستان ضمن نشان دادن توانايي نويسنده، به زيبايي اثر افزوده است. مهمترين شاخصه ادبي اين نويسنده بكارگيري صناعات بديعي بويژه تشبيه است كه عمدتاً داراي وجه شبه هاي حسي و تحقيقي ميباشد. نتيجه گيري: نويسنده ضمن اهميت دادن به جايگاه زنان، داستان را از زبان آنان روايت ميكند. پايبندي به اخلاق و رفتار، خواب، رؤيا، عشق، تبين مفهوم اسطوره بخصوص اساطير ايراني از مهمترين ويژگيهاي فكري اين اثر است. بهره گيري از لغات عربي و عدم تبعيت در ساختار نحوي جملات، سطح زباني اثر را رونق بخشيده است. نويسنده سعي كرده است كلمات و مفردات و ساختارهاي ادبي كهن را به شيوه اي دلنشين بكار برد. محمد علي صنايع لفظي و معنوي را به موازات هم در آثار داستانيش بويژه «مشي و مشيانه» بكار گرفته است.