استعاره‌هاي هستي‌شناختي حوزۀ قيامت در جزء سي قرآن كريم

استعارۀ مفهومي كه رويكردي جديد در زبان‌شناسي شناختي است، در تبيين و روشنگري متون به‌ويژه متون ديني نقش به سزايي دارد. كاربرد اين نظريه در سبك‌شناسي شناختي و تحليل متون ادبي و ديني مي‌تواند كارگشا باشد. از آن‌جايي كه زبان دين، زباني استعاري است، استعاره‌هاي مفهومي در آن كاركرد فراواني دارند. در اين پژوهش بر آن هستيم تا براساس شيوۀ توصيفي تحليلي استعاره‌هاي هستي‌شناختي حوزۀ قيامت در جزء سي قرآن كريم را واكاوي كنيم و به اين پرسش‌ها پاسخ دهيم كه كاركرد استعاره‌هاي هستي‌شناختي حوزۀ مفهومي قيامت در جزء سي قرآن كريم به چه صورت است ؟ با بررسي استعاره‌هاي هستي‌شناختي حوزۀ مفهومي قيامت در جزء سي قرآن كريم براساس نظريۀ استعارۀ مفهومي به چه ويژگي‌هايي مي‌توان دست يافت؟ يافته‌ها نشان مي‌دهد كه تجسم‌بخشيدن به مفاهيم انتزاعي و ملموس‌تركردن آنها از برجسته‌ترين كاركرد استعاره‌هاي هستي‌شناختي است و بررسي استعاره‌هاي هستي‌شناختي حوزۀ مفهومي قيامت در جزء سي دست‌يابي به ويژگي‌هايي براساس استعارۀ مفهومي ليكاف و جانسون است.