سبك‌شناسي «علي هدي» و «في ضلال» در قرآن (با تأكيد بر لايه فكري)

يكي از بنيادي ترين مفاهيم وارده در قرآن كريم موضوع هدايت و ضلالت است. از جمله ويژگي هاي سبك شناختي اين دسته از آيات همنشيني حرف «علي» با مفهوم هدايت (علي هدي) و حرف «في» با مفهوم ضلالت (في ضلال) است كه در پژوهش حاضر تلاش شده با روش توصيفي_تحليلي لايه فكري اين اين نوع تعابير مورد بررسي قرار گيرد. از رهگذر اين پژوهش مي توان ضمن تحليل بعد لفظي و بياني دسته اي از آيات قرآن، به عمق بيشتري از فهم و تفسير قرآن رسيد. تحليل دلالت هاي حروف علي و في، در كنار هم آيي آن ها با مفاهيم هدايت و ضلالت در قرآن نشانگر آن است كه قرآن حكيم انسان هاي مؤمن را بسان كسي كه سوار بر مركب و در مسيري حركت مي كند، حاكم بر سرنوشت خويش مي داند، بطوري كه اين افراد در مسير هدايت به پيش مي روند و در نهايت به سرمنزل مقصود خواهند رسيد. در مقابل مشركان و كافران غرق در زندگي دنيوي و غوطه ور در تاريكي ها و بازيچه شيطان و حيات دنيوي شده و در پايان ناكام خواهند ماند. نيز افرادي كه به تعبير قرآني «بر هدايت اند» از «منبع كنترل دروني» برخوردارند. اينان در قبال اقدامات و زندگي خود مسئوليت پذيرند، در مقابل نظرات ديگران و محرك هاي بيروني كمتر تأثير مي پذيرند، عملكرد بهتري در مشاغل و مسئوليت هاي خود دارند و تمايل به حفظ سلامت رواني و جسماني خود دارند. برعكس افراد گمراه كه داراي «منبع كنترل بيروني» هستند، عوامل بيروني را در موفقيت يا شكست خود دخيل مي دانند و تمايل كمتري به مسئوليت پذيري دارند.