نظريهٔ اصالة‌الوثاقه به‌مثابهٔ توثيق عام براي مُهمَلين

مشهور اصوليان متأخر معتقدند به‌ روايتي مي‌توان استناد كرد كه راويانش ثقه باشند و روايتي كه حتي يك راوي غيرثقه داشته باشد، درخورِ استناد نيست. براين‌اساس، روايتِ ضعيف فقط روايتي نيست كه براي راويانش قدحي وارد شده باشد؛ بلكه صرف نبود توثيق، سبب حكم به بي‌اعتباري روايت است. در اين ميان به‌نظرمي‌رسد شارع اصل را بر وثاقت نهاده، مادامي‌كه خلاف آن اثبات نشده باشد. اين اصل در حقيقت اماره‌اي شرعي و از طُرق احراز وثاقت است؛ ازاين‌رو بر اساس نظريهٔ اصالةالوثاقه، مُهمَلين معتبرند. بر اساس برخي از ادلهٔ حجيت خبر واحد، به اصالة‌الوثاقة نيازمنديم و بر اساس برخي ديگر از ادله، نتيجهٔ اصالةالوثاقة از راه ديگر حاصل است. در اين جستار با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و به‌روش توصيفي‌تحليلي، نظريهٔ اصالةالوثاقة مورد بررسي واقع شده و اين نتيجه به‌‌دست آمده كه مطابق برخي روايات و سيره و قاعدهٔ اصالةالصحة، خبر كسي كه در كتب رجال، راوي امامي شناخته شده باشد و توثيق و تضعيف صريح نداشته باشد، معتبر است.