كنكاشي در كرامت اوليا به عنوان انسان هاي برتر

انسان موجود چند بعدي و داراي توانمندي هاي بالقوه فراواني است كه با شناخت و اكتشاف و فعليت دادن به‌ آنها، توانمندي هاي پنهان و باطني انسان رخ مي‌نمايد و موجب اعجاب مي‌شود. بندگي خدا و نزاهت نفس و كنترل ابعاد مادي تحت سيطره و قيادت  ابعاد روحي و معنوي، توانايي هاي شگرف و محيرالعقولي را از انسان نمايان مي‌كند و ابعاد الهي نهفته انسان متعبد را جلوه‌گر مي‌سازد. در مسير تكامل معنوي با ريسمان بندگي انسان عروج يافته و رنگ خدايي گرفته و انانيت نفاسي او شكسته و غايب مي‌شود و بّعد رباني او طلوع مي‌كند و با ارتقاي وجود در عالم خلقت، كارهاي خدايي انجام مي‌دهد كه صدور كرامت از آن جمله است. سير استكمالي انسان در عبوديت به‌مقام منيع ولايت منتهي مي‌گردد. در مقام سرسپردگي كامل به‌حق، افعال انسان تحت مديريت الهي و رباني قرار گرفته و تفويض طرفيني محقق مي‌شود. انسان امور خود را به‌حق مي‌سپارد و خود را تحت تدبير او قرار مي‌دهد و به‌دنبال اين امر خداوند با فضل و كرم، قدرت خلاقه و تكويني در خارج از عالم نفس به‌او عطا مي‌كند. اين خلاقيت در عرف عرفا به‌كرامت اوليا و معجزات انبيا تعبير مي‌شود. كرامت و صدور افعال غير‌عادي از اوليا مورد تاييد نصوص معتبر ديني و انديشمندان اسلامي است. در مقاله پيش رو ضمن اعتباربخشي به‌اين بعد انساني با استناد به‌نصوص و متون ديني و قرآني، نحوه و ساز و كار صدور كرامت بيان شده است و از كلمات بزرگان  تعليم يافته در مكتب وحي استشهاداتي ذكر گرديده است.