اثبات سرشت قدسي انسان بر اساس ديدگاه علامه طباطبايي(ره) در هبوط حضرت آدم(ع)

از جمله مباني مهم انسان شناختي، مسئله خير، شرّ يا خنثي بودن انسان است. علامه طباطبايي(ره) با اعتقاد به فطرت، حبّ ذات، شوق به كمال و فرار از نقص، ميل ذاتي انسان به خوبي ها را تحليل كرده است. اما اين مقاله قصد دارد از روشي نوين اين نظريه را بررسي كند. نقطه عزيمت اين روش ابتكاري، تحليل علامه از جريان خلقت و هبوط حضرت آدم(ع) است. علامه حقايقي چون خلافت، نفخ روح، سجده فرشتگان، تعليم اسماء، سكونت در بهشت و هبوط را نه منحصر به حضرت آدم(ع)، بلكه ناظر به ساختار وجودي نوع انسان مي داند. بر همين اساس ابتدا ديدگاه علامه طباطبايي(ره) در چگونگي هبوط حضرت آدم(ع) تحليل شده و در ادامه دلالت هاي اين تحليل انسان شناختي بر نيك سرشتي انسان تبيين شده است. روش تحقيق اين مقاله توصيفي تحليلي است.