مختصات انسان‌شناختي در انديشه نيچه و ارزيابي پيامدهاي آن بر مبناي آراء علامه طباطبايي(ره)

نگرش نيچه به مسئله انسان و حقيقت او، بر اساس انديشه‌ها‌ي مادي‌گرايانه و تمايل به اصالت تجربه است كه پيامدهاي ويژه‌اي به همراه دارد. پژوهش حاضر با روش توصيفي و تحليلي به‌منظور بررسي مختصات انسان‌شناختي از ديدگاه نيچه و ارزيابي پيامدهاي آن در پرتو آراي علامه طباطبايي شكل‌گرفته است. بر اساس يافته‎هاي پژوهش، نيچه با نفي عقل‌گرايي و بي‌اعتبار نمودن ارزش‌ها‌ي اخلاقي و ديني مورد پذيرش زمان خويش، انسان را تا پرتگاه نيست‌گرايي مي‌كشاند. لكن براي نجات وي از اين وهله بحراني، انسان را به باور توانمندي و اصالت قدرت خويش دعوت مي‌نمايد كه ظهور تمام‌عيار آن در ابر انسان نمود يافته است. اين در حالي است كه علامه طباطبايي چنين تقليل‌گرايي از شخصيت انسان و ترجيح  تن بر روان را برنمي‌تابد. زيرا نفي عقل‌گرايي و ستيز با ابعاد الهي متافيزيك نتيجه‌اي جز بي‌اعتبارشدن اوزان انديشه‌ورزي و خردگرايي ندارد. وي همچنين منشأ اصلي پوچ‌انگاري در زندگي انسان را، حذف خدا و انگاره‌ها‌ي معنوي و ارزشي مي‌داند و قرب الهي را به‌عنوان غايت اصلي زندگي مطرح مي‌كند. غايتي كه در سايه آن زندگي فردي و جمعي انسان بر اساس هدفمندي، معناداري و عدالت شكل مي‌گيرد.