تاثير چهار هفته فعاليت بدني بر سطوح پروتئين Rac1 و پلاستيسيته نورون‌هاي WDR در شاخ خلفي نخاع موش‌هاي مبتلا به انسفالوميليت خود ايمن تجربي

مقدمه: تغيير در مورفولوژي دندريت‌ها و عملكرد مدارهاي عصبي در نورون‌هاي درك كننده درد در شاخ خلفي نخاع در نهايت منجر به درد نوروپاتيك مي‌شود. افزايش در بيان Rac1 با افزايش اندازه و تراكم خار‌هاي دندريتي و افزايش تحريك پذيري درد در بيماري MS همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير چهار فعاليت بدني در محيظ غني شده بر Rac1 و تغييرات ساختاري نورون‌هاي WDR در شاخ خلفي نخاع و حساسيت به درد در دوره مزمن بيماري انسفالوميليت خود ايمن تجربي (EAE) ، مدل حيواني مورد استفاده براي مطالعه ايمونوپاتوژنز بيماري مالتيپل اسكلروزيس، مي‌باشد. مواد و روش‌ها: 30 سر موش C57BL6 ماده به صورت تصادفي به  سه گروه 10 تايي تقسيم شدند.گروه اول، با پپتيد MOG3555  القا شدند (گروه EAE)، گروه دوم، تزريق سالين داشتند (گروه كنترل سالم)، و گروه سوم، پس از القا با MOG3555  در قفس محيط غني شده قرار گرفتند (گروه زندگي در محيط غني شده+ EAE). در روز 30 پس از القا (دوره مزمن بيماري EAE) حساسيت به درد با آزمون فرمالين انجام شد و سپس موش‌ها با تزريق كتامين و زايلازين بيهوش و بافت نخاع برداشته شد. سطوح پروتئين Rac1 با روش ايمونوهيستوشيمي و طول و تراكم خار‌هاي دندريت با روش گلژي كاكس اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش ما نشان داد كه زندگي در محيط غني شده در مقايسه با گروه EAE سطوح پروتئين Rac1، طول و تراكم خارهاي دندريت نورون‌ها را در شاخ خلفي نخاع و حساسيت به درد را به طور معني‌داري كاهش داد. نتيجه‌گيري: تغيير محيط و سبك زندگي به محيطي شاد و غني شده و سبك زندگي فعال مي‌تواند با جلوگيري از تغييرات ساختاري نورون‌هاي درك كننده درد در شاخ خلفي نخاع حساسيت به درد را در بيماري MS كاهش دهد.