وجود حدآستانه براي قطعيت تصميم در تصميم‌گيري ادراكي سلسله‌مراتبي

مقدمه: تصميم‌گيري يكي از بالاترين سطوح شناختي مغز محسوب مي‌شود. اكثر تصميمات در دنياي واقعي بايد در شرايط عدم قطعيت اتخاذ شوند و انسان‌ها اطلاعات دريافتي از محيط را به صورت سلسله‌مراتبي پردازش مي‌كنند. اما در صورت وجود سلسله ‌مراتب، منابع بازخورد منفي دريافت شده، مبهم است. بنابراين درك اينكه چگونه افراد با اطلاعات ناقص و مبهم استدلال مي‌كنند، يكي از مشكلات اصلي روانشناسي شناختي است. انسان‌ها با ارزيابي تعداد بازخوردهاي منفي و ميزان قطعيت و دقت مورد انتظار يك انتخاب خود نسبت به تصميم‌شان، پس از يك يا چند تلاش اين ابهام را برطرف مي‌كنند. اما اينكه قطعيت تصميمات سطح پايين‌تر به چه‌صورتي بر تصميمات سطح بالاتر تاثير مي‌گذارد، به‌خوبي درك نشده است. مواد و روش‌ها: به‌منظور پاسخ به اين مسئله، آزمودني‌ها در يك آزمايش روان- فيزيك تعيينِ جهت نقاط تصادفي كه همراه با گزارش مستقيم قطعيت بود، شركت كرده‌اند. در تصميمات سطح بالا از يك اصطلاح به نام محيط استفاده شده است. با استفاده از مدل رگرسيون لجستيك، پارامترهاي موثر در تصميم‌گيري سلسله‌ مراتبي به‌طور آماري مطالعه شدند. يافته‌ها: نتايج ما نشان داد كه ميانگين قطعيت افراد در مواجهه با بازخوردهاي منفي متوالي نيز هرچه به آزمايه تعويض نزديك مي‌شوند، روندي افزايشي دارد. در آزمايه‌اي كه تصميم به تعويض مي‌گيرند به بالاترين حد خود مي‌رسد كه اين نيز ميانگينش از ميانگين كلي قطعيت بيشتر است. نتيجه‌گيري: در اين مطالعه، ما نشان داديم كه قطعيت تصميم (در خطاهاي متوالي)، احتمال تعويض‌ها را رمزگذاري مي‌كند. اين نتايج، نقش حياتي قطعيت در تصميم‌گيري سلسله‌مراتبي را برجسته مي‌كند و اشاره مي‌كند كه قطعيت براي تعيين راهبرد در تصميم‌گيري در سطح بالا، داراي حدآستانه است.