جرم انگاري اظهار خلاف واقع مطلع در حقوق ايران

عدالت قضايي از بزرگترين اهداف هر نظام قضايي است كه در نظام هاي حقوقي به عنوان يك ارزش مطرح شده است. اهتمام دين اسلام نيز بر اجراي عدالت و اقامه حق بر اساس موازين شرعي دراين زمينه مشهود مي باشد. اجراي عدالت قضائي از يك طرف مستلزم مشاركت شهروندان در ارائه به موقع و صحيح اطلاعات از وقوع جرم بوده و از طرف ديگر اقدامات دقيق و سريع دستگاه قضاء را طلب مي نمايد. هر اقدامي كه كشف جرم و شناسايي متهم را با تأخير مواجه ساخته و موجبات گمراه نمودن قضات رسيدگي كننده به پرونده و فرار متهم از چنگال عدالت را فراهم مي نمايد و يا به كاهش نقش آنان در وقوع بزه انجاميده و يا افراد بي گناهي را در مظان اتهام قرار دهد، اجراي عدالت را در هاله اي از ابهام قرار داده و النهايه نظم و امنيت و منافع عمومي جامعه در معرض تهديد قرار خواهد گرفت. در نهايت دراين پژوهش با استفاده از روش توصيفي و تحليلي چنين نتيجه گيري مي شود كه اظهارات خلاف واقع علاوه بر عواقب سوء در روند رسيدگي به پرونده ها و اطاله دادرسي، موجب بدبيني مردم به دستگاه قضاء مي گردد، قانون گذار ايران به جزء در موارد خاص به دليل نبود فصلي مستقل با نام جرايم عليه عدالت قضايي توجه خاصي به جرم اظهارات خلاف واقع مطلع به مثابه جرم عليه عدالت قضايي ننموده و ضرورت نگاه نوين در زمينه جرم انگاري اظهارات خلاف واقع در راستاي اجراي عدالت قضايي را مي طلبد.