مقايسه تأثير درمان پذيرش و تعهد وجودنگر و درمان شفقت‌محور بر معناي زندگي دختران نوجوان افسرده

مقدمه: افسردگي يك اختلال روان پزشكي شايع، و فقدان حس معنا در زندگي يكي از عوامل بروز آن است. پژوهش حاضر با هدف مقايسه تأثير درمان پذيرش و تعهد وجودنگر با درمان شفقت محور بر معناي زندگي دختران نوجوان افسرده انجام شد.مواد و روش ها : جامعه آماري اين مطالعه نيمه آزمايشي (پيش آزمون- پس آزمون و سه گروه) شامل دختران نوجوان افسرده ناحيه سه آموزش و پرورش اصفهان در سال 1399 بود. از اين بين، 45 نفر به شيوه نمونه گيري هدفمند انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. آزمودني ها پرسشنامه معناي زندگي Steger را تكميل نمودند. هر يك از گروه هاي مداخله، ده جلسه تحت درمان قرار گرفتند. گروه كنترل نيز در پايان دوره اجرا، تحت درمان پذيرش و تعهد وجودنگر قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون هاي تحليل كواريانس تك متغيره، چند متغيره و آزمون تعقيبي بونفروني تحليل شدند.يافته ها: نتايج نشان داد درمان پذيرش و تعهد وجودنگر و درمان شفقت محور بر افزايش معناي زندگي و افزايش مؤلفه هاي جستجوي معنا و حضور معنا تأثير معني داري داشتند (p 0.05). بين تأثير دو شيوه درماني بر معناي زندگي، تفاوت معني داري وجود داشت (p 0.05). درمان پذيرش و تعهد وجودنگر بر افزايش معناي زندگي تأثير بيشتري داشت.   نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر، حمايتي تجربي براي اين دو روش درماني در جهت افزايش معناي زندگي بود. آگاهي روان درمانگران حوزه سلامت از اين رويكردها مي تواند در راستاي غلبه بر افسردگي و تجربه زندگي معنادار كمك كننده باشد.