اثربخشي بهزيستي درماني بر احساس تنهايي و اضطراب مرگ سالمندان مراكز روزانه مشهد

مقدمه: احساس تنهايي و اضطراب مرگ دو مسئله اساسي روان‌شناختي است، كه در بين سالمندان تجربه مي شود و بهزيست-درماني مداخله اي است، كه مي تواند در اين زمينه مؤثر باشد. هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي بهزيست- درماني بر احساس تنهايي و اضطراب مرگ سالمندان بود. مواد و روش ها: اين پژوهش از نوع كاربردي و روش آن نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش، شامل سالمندان 65 تا 85 ساله، ساكن در خانه سالمندان روزانه نشاط، در شهر مشهد در سال 1400 بودند كه با روش نمونه گيري هدفمند، 30 نفر از آنان انتخاب و به روش تصادفي ساده در دو گروه مساوي آزمايش و گواه قرار گرفتند. اعضاي گروه آزمايشي در جلسات هفتگي بهزيست- درماني شركت نمودند و در مورد گروه كنترل، مداخله اي صورت نگرفت، براي گردآوري داده ها از مقياس احساس تنهايي راسل، پيلاو ، فرگوسن (1978) و مقياس اضطراب مرگ تمپلر (1970) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از تحليل واريانس دوطرفه، با اندازه گيري هاي مكرر انجام شد. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد كه، مقايسه ميانگين هاي تعديل شده نمرات احساس تنهايي و اضطراب مرگ در مرحله پس‌آزمون و پيگيري، نسبت به مرحله پيش آزمون افزايش يافته است. اثر تعاملي گروه و زمان بر كاهش نمرات احساس تنهايي(p 0.0001, F=124.70)، و اضطراب مرگ ((p 0.0001, F=119.70) معنادار بود. نتيجه گيري: بهزيست - درماني مي تواند به عنوان يك درمان غير دارويي، احساس تنهايي و اضطراب مرگ را در سالمندان به طور معناداري كاهش دهد.