ارتباط رهبري اخلاقي سرپرستاران و ويژگي‌هاي دموگرافيك با خودكارآمدي عمومي پرستاران بخش‌هاي مراقبت‌هاي ويژه مراكز آموزشي و درماني دانشگاه علوم پزشكي همدان، 1398

سابقه و هدف: رهبري اخلاقي رويكرد نويني در چشم‌انداز رهبري است كه با اولويت دادن به اخلاقيات در سازمان، زمينه را براي ايجاد و ارتقاي اثربخشي فردي و سازماني فراهم مي‌كند. پژوهش حاضر با هدف بررسي ارتباط رهبري اخلاقي سرپرستاران و ويژگي‌هاي دموگرافيك با خودكارآمدي عمومي پرستاران بخش‌هاي مراقبت‌هاي ويژه انجام شده است. مواد و روش‌‌ها: مطالعه توصيفي همبستگي حاضر با نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبتي روي 230 پرستار شاغل در بخش‌هاي مراقبت‌هاي ويژه مراكز آموزشي-درماني دانشگاه علوم پزشكي همدان در سال 1398 انجام شد. براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه‌هاي رهبري اخلاقي در پرستاري و خودكارآمدي عمومي شرر استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي و از طريق نرم‌افزار SPSS نسخه 16 تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: بين رهبري اخلاقي با خودكارآمدي عمومي ارتباط آماري معني‌داري ديده نشد (0/05P ). خودكارآمدي عمومي پرستاران رسمي نسبت به پرستاران قراردادي (0/04P=) و طرحي(0/02P=)، و پرستاران بخش آي‌سي‌يو نسبت به سوختگي (0/03P=) بيشتر بود. همچنين با افزايش سابقه كاري، خودكارآمدي عمومي كاهش مي‌يابد (0/05P ). اندازه اهميت نرمال‌شده متغيرهاي مستقل بر متغير وابسته، طبق خروجي شبكه عصبي مصنوعي به ترتيب سابقه كاري 100، پيش‌گامي 74/8، وظيفه‌مداري 56/2، اخلاق‌مداري 52، بخش محل خدمت 47/6، سن 46/4، وضعيت شغلي 38/1، جنسيت 37/1، تسهيم قدرت 27 و تحصيلات 13/3 محاسبه شده است. نتيجه‌گيري: با توجه به ارتباط معنادار بين برخي از متغيرهاي دموگرافيك با خودكارآمدي عمومي پرستاران، براي ارتقاي خودكارآمدي عمومي پرستاران به مديران پرستاري پيشنهاد مي‌شود اين عوامل مرتبط را به‌ويژه در بازآموزي مدنظر قرار دهند.