تأثير گرما-درماني بر شدت سندرم پاي بي‌قرار و كيفيت خواب سالمندان

هدف سندرم پاي بيقرار يك بيماري عصبي است كه همراه با ميل غير قابل مقاومت در حركت دادن پاها مي‌باشد كه در نهايت منجر به ناراحتي، اختلالات خواب، و كاهش كيفيت زندگي مي‌شود. سندرم پاي بيقرار در افراد مسن شايع است كه بهبود سلامت آنها يك مسئله مهم در مراقبت هاي بهداشتي محسوب مي‌شود. روش ها اين پژوهش از نوع نيمه-تجربي است. در اين پژوهش 88 نفر از سالمندان به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. سپس به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (44 نفر) و كنترل (44 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله يك كيسه آب گرم روي پا و گروه كنترل مراقبت‌هاي معمول را دريافت كردند. يافته ها ميانگين نمرات سندرم پاي بي‌قرار قبل از مداخله در گروه آزمايش 0/46±16/7 و در گروه كنترل 1/17±16/50 بود كه تفاوت معني‌داري نداشت (0/32=P). ميانگين ± انحراف معيار نمرات سندرم پاي بيقرار بعد از مداخله در گروه آزمايش 1/52±10/68 و در گروه كنترل 1/79±15/55 بود كه تفاوت معني‌داري داشت (0/0001=P). همچنين ميانگين نمره كيفيت خواب در گروه كنترل 1/5±8/3 و گروه آزمايش 1/89±10/42 بعد از مداخله بود كه تفاوت معني‌داري را نشان داد (0/0001=P). نتيجه گيري يافته‌ها نشان داد كه كاربرد كيسه آب گرم باعث كاهش شدت سندرم پاي بي‌قرار و بهبود كيفيت خواب مي‌شود. بنابراين، كيسه آب گرم به ويژه براي افراد مسن توصيه مي شود، زيرا ارزان، در دسترس و قابل قبول است.