بررسي اثربخشي ذهن‌آگاهي بر انعطاف‌پذيري و تعاملات والد- كودك مادران داراي كودك با اختلال كم‌توجهي بيش‌فعالي

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي ذهن آگاهي بر انعطاف‌پذيري و تعاملات والد- كودك مادران داراي كودك با كم توجهي بيش فعالي مي‌باشد. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل تمامي مادران داراي كودك مبتلا به اختلال كم توجهي بيش فعالي شهر تهران بود كه از ميان آن‌ها 30 مادر داراي كودك با اختلال كم توجهي بيش فعالي از طريق نمونه‌گيري در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش مداخلات درماني هشت جلسه‌اي مربوط به ذهن آگاهي را طي دو ماه به‌صورت هفته‌اي يك جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. پس از پايان جلسات از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه انعطاف‌پذيري شناختي CFI)) و مقياس رابطه والد-كودك (PCRS) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيره و نرم‌افزارSPSS-20  تحليل گرديد. نتايج پژوهش نشان داد كه ذهن آگاهي به افزايش معنادار انعطاف‌پذيري (P 0.01) و تعاملات والد- كودك (P 0.01) در بين مادران داراي كودك با اختلال كم توجهي بيش فعالي منجر گرديد. با توجه به يافته‌هاي پژوهش، استفاده از ذهن آگاهي در جهت ارتقاء انعطاف‌پذيري و تعاملات والد- كودك مادران داراي كودك مبتلا به اختلال كم توجهي بيش فعالي با هدف ارتقاء سلامت روان آن‌ها پيشنهاد مي‌شود.