اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر دشواري تنظيم هيجان و توانمندي منش مادران كودكان مبتلا به اختلال كم‌توجهي بيش‌فعالي

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر دشواري تنظيم هيجان و توانمندي منش مادران كودكان مبتلا به اختلال كم توجهي بيش‌فعالي بود. روش پژوهش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و داراي مرحله پيگيري با گذشت 6 هفته اي انجام شد. جامعۀ آماري شامل 40 مادر داراي كودك مبتلا به اختلال كم توجهي بيش فعالي شهر بوكان در سال 1400-1399 بود كه از ميان آن ها تعداد 24 نفر (12 نفر گروه آزمايش و 12 نفر گروه گواه) با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس هدفمند به عنوان نمونۀ پژوهش انتخاب شدند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي تنظيم هيجان گراتز و روئمر (DERS) (2004) و توانمندي هاي منش سليگمن و پترسون (VIA-IS) (2004) استفاده شد. داده هاي گردآوري شده با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر در نرم افزار SPSS-26 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد تأثير معناداري بر دشواري تنظيم هيجان و ابعاد آن در مادران كودكان مبتلا به اختلال كم توجهي بيش‌فعالي دارد (p 0.05) كه درمان پذيرش و تعهد به طور معناداري بر توانمندي منش و ابعاد آن در مادران كودكان مبتلا به اختلال كم توجهي بيش‌فعالي تأثير مي گذارد (05/0 P ). از پژوهش حاضر مي توان دريافت كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد مداخله اي سودمند و مؤثر براي بهبود دشواري تنظيم هيجان و تقويت توانمندي منش در مادران كودكان مبتلا به اختلال كم توجهي بيش‌فعالي است.