تأثير اثربخشي مداخله مبتني بر پذيرش و تعهد بر حمايت اجتماعي ادراك شده، انعطاف پذيري شناختي و تبادل عاطفي در مادران داراي فرزند اوتيسم

هدف پژوهش، اثربخشي مداخله مبتني بر پذيرش و تعهد بر حمايت اجتماعي ادراك شده،  انعطاف پذيري شناختي و تبادل عاطفي در مادران داراي فرزند اوتيسم بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل در نظر گرفته شد. جامعه آماري شامل70 نفر از مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال طيف اوتيسم 5 تا 8 ساله در مركز توانبخشي اوتيسم آوات شهر شهريار بودند كه تعداد 34 نفر به صورت در دسترس انتخاب و به تصادف (17 نفر) در گروه كنترل و (17 نفر) در آزمايش جايگزين شدند. آزمودني ها در پيش آزمون و پس آزمون به پرسشنامه حمايت اجتماعي ادراك شده (MSPSS)، پرسشنامه انعطاف پذيري شناختي دنيس (CFI) و پرسشنامه شيوه سنجش خانوادگي مك مستر (FDA) پاسخ دادند. گروه آزمايش طي 9 جلسه 90 دقيقه اي هفته اي دو روز مورد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد قرار گرفتند. داده ها با روش آماري تحليل واريانس چندمتغيره (MANOVA) با نرم افزار SPSS-23 تحليل شدند. تحليل آماري نشان داد ميانگين گروه آزمايش در مؤلفه هاي تبادل عاطفي، ادراك توجيه رفتار، ادراك كنترل پذيري، ادراك گزينه هاي جايگزين براي رفتار انساني، انعطاف پذيري شناختي كل، حمايت از سوي خانواده، حمايت از سوي دوستان، حمايت از سوي ديگران و حمايت اجتماعي كل از ميانگين گروه كنترل به گونه اي معنادار (05/0≥P) بالاتر بود. يافته هاي پژوهش نشان داد كه براي ارتقاء سطح بهداشت رواني و بهبود مؤلفه هاي شناختي و اجتماعي مادران داراي فرزندان مبتلا به اوتيسم مي توان از درمان پذيرش و تعهد استفاده كرد.