تخمين هزينه سامانه هاي پيشرانش فضايي و بهينه سازي هزينه ي نيروي انساني و زمان اجراي طرح

هدف از اين مقاله، ارائه روشي به منظور تخمين و بهينه‌سازي هزينه‌ي سامانه‌هاي پيشرانش فضايي مي‌باشد. در اين راستا، انتخاب سامانه پيشرانش بهينه (از منظر نوع سوخت و اكسيدكننده) با هدف افزايش كارآيي و كاهش هزينه صورت پذيرفته است. همچنين هزينه نيروي انساني و زمان توسعه فناوري سامانه پيشرانش براساس ميزان تاثير حقوق در انگيزه‌ي نيروي انساني بهينه‌سازي شده است. براي اين منظور، در اين مقاله، روندنماي تخمين هزينه سامانه پيشرانش و بهينه‌سازي هزينه نيروي انساني با توابع هدف زمان و هزينه تدوين و پيشنهاد شده است. روندنماي پيشهادي داراي دو گام اصلي مي‌باشد. در گام نخست اين روندنما، تخمين هزينه براي هفت نمونه از زوج‌هاي سوخت و اكسيد كننده‌ ي صورت مي‌پذيرد. در گام دوم نيز، با توجه به سامانه پيشرانش بهينه مستخرج از گام قبلي طراحي، هزينه نيروي انساني و زمان انجام پروژه تخمين و بهينه‌سازي مي‌شود. توابع هدف در اين بهينه‌سازي زمان و هزينه‌ي توسعه فناوري سامانه پيشرانش مي‌باشد. به عبارت ديگر، بررسي تاثير افزايش دستمزد و در نتيجه افزايش بهرهوري، كاهش زمان و هزينه مي باشد. براي مدل سازي تاثير افزايش دستمزد و بهره وري بر ميزان كاهش زمان و هزينه پروژه از نتايج پرسشنامه ها استفاده شده است. در اين گام، با استفاده از روش هاي بهينه سازي چند هدفي فراابتكاري ازدحام ذرات، الگوريتم ژنتيك و الگوريتم ژنتيك رتبه بندي نامغلوب بهينه سازي انجام و مقايسه شده است. همچنين، به منظور بررسي دقيق تر و واقع گرايانه تر هزينه از روش فازي بهره گرفته شده است. لذا، تاثير افزايش حقوق در افزايش انگيزه و درنتيجه كاهش زمان و هزينه پروژه نيز با استفاده از اين روش (فازي) شبيه سازي و بهينه شده است. در نهايت صحه گذاري در روش پيشنهادي، اولا با مقايسه نتايج بهينه سازي روش هاي مختلف صورت پذيرفته است و ثانيا كليه ي روش ها با روش فازي مقايسه شده است. نتايج نشان مي دهند كه با افزايش حقوق نيروي انساني زمان انجام پروژه و در نتيجه هزينه نيروي انساني، به ميزان قابل توجهي كاهش مي يابد.