واكاوي ريشه‌هاي تحول و نقد دوره دوم آموزش معماري در دانشكده هنرهاي زيبا (1348-1359)

هدف اين تحقيق واكاوي ريشه هاي تحول و نقد دوره دوم آموزش آكادميك معماري از سال تا 1348 تا 1359 در دانشكده هنرهاي زيبا است. روش به‌كار رفته در اين تحقيق تحليل تفسيري-تاريخي است. بررسي ‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه ريشه‌ هاي تحول با توجه به عوامل بيروني نظير تحولات در مقياس جهاني، تحولات اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي كشور و تغيير سيستم آموزشي در دانشگاه تهران، و عامل دروني تغيير شرايط در دانشكده هنرهاي زيبا بود. از اصلي‌ترين نقاط قوت اين تحول توجهاتي در زمينه‌هاي مباحث تئوريك معماري، تحولات روز دنيا، مسائل اجتماعي و مقولات شهرسازي بود. مهم ترين نقاط ضعف را مي‌توان عدم تحقق سيستم منسجم آموزشي، غلبه بعد نظري بر عملي و عدم‌توجه كافي به ابعاد فني و اجرايي دانست.به نظر مي‌رسد چنانچه تحولات حالتي تدريجي مي‌يافت به موفقيت ‌هاي بيشتري منجر مي‌شد. كوتاهي اين دوره از نظر زماني در عدم شكل‌گيري يك سيستم آموزشي منسجم مؤثر بوده است. با توجه به تاثيرپذيري سيستم آموزش حال‌حاضر معماري در كشور از تحولات اين دوره، به نظر مي‌رسد توجه به اهداف و روش هاي اين دوره، هم ‌گام با تحولات روز دنيا و با در نظر گرفتن نيازهاي در حال تحول جامعه ايران در تقويت آموزش حال‌حاضر معماري موثر است.