نقش خودكارآمدي و انگيزش تحصيلي در پيش‌بيني خلاقيت دانشجويان معماري (نمونه پژوهي: دانشكده‌ي معماري دانشگاه محقق اردبيلي )

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش خودكارآمدي و انگيزش تحصيلي در پيش‌بيني خلاقيتِ دانشجويان معماري در طراحي فضاهاي درماني است. پژوهش حاضر از نوع همبستگي بوده و جامعه ي آماري آن را تمامي دانشجويان ترم هفت معماري دانشگاه محقق اردبيلي در نيمسال اول سال تحصيلي 1397-1396 تشكيل داده‌اند كه از بين آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري دردسترس، 30 دانشجو انتخاب شدند. براي اندازه‌گيري خودكارآمدي تحصيلي، انگيزش تحصيلي و خلاقيت به ترتيب از خرده مقياس‌هاي خودكارآمدي و انگيزش تحصيلي برگرفته از پرسشنامه عملكرد تحصيلي درتاج (1383) و مقياس خلاقيت برگرفته از پرسشنامه خلاقيت چارلز شيفر استفاده شد. ارتباط ميان سه ريز معيار انگيزش، خودكارآمدي و خلاقيت با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون سنجيده شد. اين ضريب ميان انگيزش تحصيلي و خلاقيت دانشجويان برابر 0.433 بوده كه بيانگر ارتباط مستقيم ميان اين دو گويه به صورت متوسط مي باشد. سطح معني داري اين مقايسه، ارتباط معني دار را ميان اين دو متغير بيان مي دارد (0.014= P). همچنين نتايج آزمون رگرسيون چندگانه نشان داد از بين دو زير مقياس خودكارآمدي و انگيزش، تنها انگيزش است كه به‌صورت معني‌داري خلاقيت دانشجويان معماري را پيش‌بيني مي‌كند. با يك واحد افزايش در ميزان انگيزش، 0.45 واحد افزايش در ميزان خلاقيت اتفاق خواهد افتاد.