تأثير ميدان مغناطيسي بر ويژگي‌‌هاي مورفوفيزيولوژيكي گل هميشه‌‌بهار در سطوح مختلف تنش خشكي

هدف از پژوهش حاضر، كاهش اثرهاي منفي تنش خشكي بر گل هميشه‏بهار بوسيله جريان ميدان مغناطيسي به‌‌عنوان روشي سازگار با محيط ‌زيست بود. اين آزمايش به‌صورت فاكتوريل (2 فاكتور) در قالب طرح به طور كامل تصادفي با 11 تكرار در گلخانه انجام شد. فاكتورها شامل سطوح مختلف ميدان مغناطيسي (صفر، 1.5 و 3 تسلا) و سطوح مختلف تنش خشكي (100، 80 و 60 درصد ظرفيت مزرعه‌‌اي) بود كه در طول دوره‌ي رشد تا گل‌‌دهي اعمال شد. نتايج نشان داد كه با كاهش ميزان آبياري ويژگي‏هاي مورفولوژيكي مانند وزن تر برگ، وزن تر و طول ريشه،  وزن تر، تعداد و قطر گل و همچنين ارتفاع بوته كاهش يافت. همچنين اثر جريان مغناطيسي بر ويژگي‌‌هاي بيان‌شده در سطح 1 درصد معني‌‌دار بود؛ به‌گونه‌اي كه تيمار ميدان مغناطيسي توانست وزن تر برگ را در سطح آبياري 60 درصد ظرفيت مزرعه افزايش دهد و وزن تر گل را در تمام سطوح آبياري افزايش داد. ميدان مغناطيسي 1.5 تسلا در برهم‌كنش با سطوح آبياري سبب افزايش معني‌‌دار كلروفيل كل، كربوهيدرات، پرولين و فنول كل نسبت به شاهد شد، اما تيمار مغناطيسي 3 تسلا اثر مثبتي بر ويژگي‌هاي گياه نداشت. به‌‌طوركلي ميدان مغناطيسي با ايجاد سازوكار‏هاي تحمل در شرايط تنش خشكي مي‏تواند جايگزين روش‏هاي شيميايي با اثرهاي نامطلوب بر محيط ‌زيست شود.