مطالعه جامعه‌شناختي ارتباط بين امنيت اجتماعي و توسعه گردشگري (مورد مطالعه: شرق استان تهران)

هدف و زمينه: در توسعه گردشگري عوامل متعددي تأثيرگذار هستند كه امنيت شاخص ترين عامل گسترش آن است. امنيت و گردشگري دو مقوله وابسته به يكديگر در مناسبات داخلي و خارجي هستند كه در تعامل دو جانبه مي توانند تأثير افزايشي يا كاهشي بر هم داشته باشند، به اين معنا كه افزايش امنيت تأثير بالايي بر گردشگري و جهت يابي منافع اقتصادي آن دارد و بروز هر گونه ناامني در سطوح مختلف زيان هاي جبران ناپذيري به اين صنعت وارد مي سازد. هدف پژوهش حاضر تعيين ارتباط بين امنيت اجتماعي و توسعه گردشگري در شرق استان تهران مي باشد. روش تحقيق: پژوهش از نظر هدف،كاربردي و از نظر نحوه ي روش تحقيق از نوع پيمايشي است. براي جمع آوري داده ها از روش كتابخانه اي و ميداني استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق، كليه گردشگران اعم از بومي و غيربومي شرق استان تهران در سال 1400 مي باشد كه با استفاده از فرمول جامعه نامحدود 391 نفر به‌ عنوان نمونه انتخاب گرديد. در اين پژوهش از دو پرسشنامه محقق ساخته امنيت اجتماعي شهروندان و توسعه گردشگري كريس و همكاران (2006) استفاده شد. تجزيه‌ و تحليل داده‌هاي پژوهش در دو بخش توصيفي (ميانگين، انحراف معيار، جدول، شكل و نمودار) و استنباطي (مدل‌سازي معادلات ساختاري) با استفاده از نرم‌افزارLISREL  و SPSS20 انجام گرفت. يافته ها و نتيجه‌گيري: در اين پژوهش متغيرهاي مستقل عبارتند از: اعتمادسازي، عوامل كالبدي، عملكرد پليس، عوامل زيرساختي، عوامل اجتماعي و فرهنگي و متغير وابسته توسعه گردشگري مي باشد. كه نتايج حاصل از پژوهش نشان دادند اعتماد سازي به ميزان (0.36)، عوامل كالبدي (0.15)، عملكرد پليس (0.13)، عوامل زيرساختي (0.27) و عوامل    اجتماعي-فرهنگي (0.25) بر توسعه گردشگري تأثير دارد. نتايج به دست آمده بيانگر آن است كه بين مؤلفه هاي امنيت اجتماعي و توسعه گردشگري در سطح معناداري0.01رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. به عبارتي هر مقدار امنيت اجتماعي گردشگران، افزايش يابد به همان اندازه تمايل آنان به سفر به اين مناطق، بيشتر است. و زماني گردشگري در اين مناطق توسعه مي يابد كه مسئولين مربوطه به تأمين امنيت گردشگران در همه ‌ ابعاد توجه كرده و تمهيدات لازم را به كار برده باشند.