مدل پيش بيني هم وابستگي زنان داراي همسر معتاد بر اساس تمايزيافتگي خود با نقش ميانجي تنظيم شناختي هيجاني

هدف: اين پژوهش با هدف، ارائه مدل پيش‌بيني هم‌وابستگي زنان داراي همسر معتاد بر اساس تمايزيافتگي خود با نقش ميانجي تنظيم شناختي هيجان انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري اين پژوهش را كليه زنان داراي همسر معتاد به مواد مخدر مراجعه كننده به مراكز مشاوره، خانه‌هاي بهداشت و كمپ‌هاي ترك اعتياد و جلسات نارانان شهر تهران در سال 1400 بودند كه از ميان آن‌ها 188 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي مرحله‌اي به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. در اين پژوهش از ابزارهاي هم‌وابستگي (اسپن و فيشر، 1990)، تمايزيافتگي خود (اسكورن و فريدلندر، 1998) و تنظيم شناختي هيجاني (گارنفسكي و كرايج، 2006) استفاده شد. به منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزارAmos-V8.8 استفاده گرديد. همچنين به‌منظور تحليل داده‌هاي پژوهش از روش مدل‌يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه مدل پژوهش از برازش مناسبي برخوردار است. همچنين نتايج نشان داد تمايزيافتگي رابطه‌ي منفي معناداري با هم وابستگي (0/01 P)و رابطه‌ي مثبت معناداري با راهبردهاي انطباقي تنظيم شناختي هيجان داشته است (0/01 P). همچنين راهبردهاي انطباقي تنظيم شناختي رابطه‌ي منفي معناداري با هم وابستگي (0/01 P) داشت اما راهبردهاي غيرانطباقي تنظيم شناختي هيجان رابطه‌ي مثبت معناداري با هم‌وابستگي (0/01 P) داشت. همچنين نقش ميانجي تنظيم شناختي هيجان در رابطه‌ي بين تمايزيافتگي خود و هم وابستگي (0/181/-= β؛ 0/01=P) تاييد شد. نتيجه گيري: بنابراين با توجه به نتايج، مي‌توان بيان كرد كه تمايز يافتگي خود با اثرگذاري بر راهبردهاي تنظيم هيجان نقش مهمي در كاهش هم وابستگي زنان داراي همسر معتاد ايفا مي‌كند.