اثربخشي توانبخشي روان‌شناختي تلفيقي بر تعهد زناشويي و مهارت‌هاي ارتباطي در زوجين در معرض طلاق

هدف: هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي توانبخشي روان‌شناختي تلفيقي بر تعهد زناشويي و مهارت‌هاي ارتباطي در زوجين در معرض طلاق بود. روش پژوهش: اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه و پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري زوجين در معرض طلاق مراجعه كننده به مراكز مشاوره طلاق شهر اصفهان بودند. از اين بين، 40 زوج به شيوه هدفمند بر مبناي ملاك‌هاي ورود انتخاب و سپس به‌طور تصادفي به دو گروه آزمايش و گروه گواه (هر گروه 20 زوج) جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه تعهد زناشويي آدامز و جونز (1997) و پرسشنامه مهارت‌هاي ارتباطي كوئين دام (2004) بود. گروه آموزش توانبخشي روان‌شناختي تلفيقي طي ده جلسه از طريق بسته آموزشي تدوين شده تحت آموزش قرار‌گرفتند. داده‌ها از طريق تحليل واريانس اندازه‌هاي تكرار شده تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش توانبخشي روان‌شناختي تلفيقي بر افزايش سطح تعهد (186/70=F؛ 0/001=P) و مهارت‌هاي ارتباطي (20/56=F؛ 0/001=P) اثربخش است؛ و اين اثربخشي در مرحله پيگيري پايدار بوده است. نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي آموزش توانبخشي روان‌شناختي تلفيقي بر ارتقاء تعهد زناشويي و مهارت‌هاي ارتباطي زوج‌هاي در آستانه طلاق، مي‌توان اين آموزش تلفيقي را در مراكز مشاوره روان‌شناختي طلاق استفاده كرد.