مدل سازي تعارض زناشويي بر اساس خودمتمايزسازي و خانواده گرايي با نقش ميانجي صميميت و بلوغ عاطفي در خانواده

هدف: هدف پژوهش حاضر مدل سازي تعارض زناشويي بر اساس خودمتمايزسازي و خانواده گرايي با نقش ميانجي صميميت و بلوغ عاطفي در خانواده بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش از نوع همبستگي و مدل يابي معادلات ساختاري است. در اين پژوهش جامعه شامل كليه زوجين ساكن شهر تهران است؛ و از روش نمونه گيري در دسترس استفاده شد. تعداد ۱۱۰۷ نفر به پرسشنامه پاسخ دادند و از بين آنها تعداد ۲۹۵زوج(۵۹۰ زن و شوهر) به عنوان نمونه ي پژوهش انتخاب شدند. براي اجراي پرسشنامه، نسخه آنلاين براي افرادي كه براي همكاري اعلام آمادگي كردند ارسال شد ابزار گردآوري داده ها شامل: پرسشنامه تعارض زناشويي براتي و ثنايي (1375)، پرسشنامه خودمتمايزسازي اسكورون و فريدلندر (1998)، پرسشنامه خانواده گرايي اﺳﺘﯿﺪل و ﮐﺎﻧﺘﺮﯾﺮاس (2003)، پرسشنامه صميميت واﮐﺮ و ﺗﺎﻣﭙﺴﻮن (1983) و پرسشنامه بلوغ عاطفي ﺳﯿﻨﮓ و ﺑﻬﺎرﮔﺎوا (1974) بود. در بخش آمار استنباطي براي تجزيه و تحليل داده ها و آزمون فرضيه از تحليل مسير و مدل معادلات ساختاري و از نرم افزار spss و smart-pls استفاده شد. يافته‌ها: تجزيه و تحليل داده ها نشان داد اين مدل از برازش مناسب برخوردار است و بين خود متمايز سازي و تعارض زناشويي؛ بين خود متمايز سازي و بلوغ عاطفي؛ بين خانواده گرايي و بلوغ عاطفي؛ بين خانواده گرايي و تعارض زناشويي؛ بين صميميت و تعارض زناشويي؛ و بين بلوغ عاطفي و تعارض زناشويي رابطه معنادار وجود دارد. همچنين نتايج نشان داد نقش ميانجي بلوغ عاطفي در مدل معنادار بود ولي نقش ميانجي صميميت در مدل معنادار نبود. نتيجه گيري: مي توان نتيجه گرفت كه در مراكز درماني و مشاوره اي در حل تعارض زناشويي اين متغير ها را در نظر گرفت.