اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خود انتقادگري و طرح واره‌هاي جنسي در زنان مبتلا به سرطان سينه

مقدمه: هدف پژوهش اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خود انتقادگري و طرح واره‌هاي جنسي در زنان مبتلا به سرطان سينه بود. روش پژوهش: روش اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با استفاده از طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با دو گروه آزمايش و گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه بيماران زن مبتلا به سرطان سينه بيمارستان امام خميني (ره) بود كه در سال‌هاي 99-1398به اين بيمارستان مراجعه كردند كه طبق آمار اعلام شده حدودا 250 نفر بودند و از بين آن‌ها با استفاده از نمونه‌گيري در دسترس 30 نفر به صورت تصادفي انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه شامل 15 نفر) جايگزين شدند. سپس پرسشنامه‌هاي خودانتقادگري تامسون و زوروف (2004) و طرح‌واره‌هاي جنسي آندرسون و سيرانوسكي (1994) توسط هر دو گروه تكميل شد. پس از آن برنامه درمان مبتني بر شفقت بر روي گروه آزمايش اجرا شد. سپس پرسشنامه‌هاي ذكر شده در بالا مجددا توسط هر دو گروه تكميل شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 و روش تحليل كوواريانس تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد اﺛﺮ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﻣﺮاﺣﻞ و ﮔﺮوه ﺑﺮاي ﻣﺘﻐﯿﺮﻫﺎي ﻣﻘﺎﯾﺴﻪاي (10/12=F)، دروﻧﯽ (11/85=F)، ﭘﺮﺷﻮر (28/05=F)، ﺻﺮﯾﺢ (14/42=F) و ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ (6/93=F) ﻣﻌﻨﯽدار است. (P 0/001). نتيجه‌گيري: بنابراين مي توان گفت درمان مبتني بر شفقت يكي از درمان‌هاي گروه درمان‌هاي موج سوم روانشناختي است كه توانسته است ميزان خود انتقادگري و طرح واره‌هاي جنسي زنان مبتلا به سرطان سينه را بهبود ببخشد.