اثربخشي درمان شناختي- رفتاري بر سبك زندگي مبتني بر وزن و ارزشمندي بدن در زنان مبتلا به چاقي

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان شناختي- رفتاري بر سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي وزن و ارزشمندي بدن در زنان مبتلا به چاقي بود. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه زنان مبتلا به چاقي شهر ساري در سال 1398 بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند تعداد 30 نفر از آنان انتخاب و در گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15نفر) قرار گرفتند. به منظور گردآوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي وزن كلارك، آبرامز، نيائورا، اتون و روسي (1991) و ارزشمندي بدن مندلسون، مندلسون و وايت (2001) استفاده شد. گروه‌ آزمايش تحت درمان شناختي-رفتاري براساس پروتكل رايت و همكاران (2017) در 8 جلسه 90 دقيقه‌‌اي انجام شد اما گروه گواه هيچ‌گونه مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم‌افزار spss.24 مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد درمان شناختي- رفتاري بر بهبود سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي وزن (10/08=F؛ 0/001 P) و افزايش ارزشمندي بدن (13/53=F؛ 0/001 P) زنان مبتلا به چاقي اثربخش بود. نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان از درمان شناختي-رفتاري در جهت بهبود سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي وزن و افزايش ارزشمندي بدن زنان مبتلا به چاقي بهره برد و از اين راه به كاهش تنش در آنها كمك نمود.