اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر رفتار خودنظارتي و تفكر خلاق كودكان

هدف: هدف اين مطالعه تعيين اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر رفتار خودنظارتي و تفكر خلاق كودكان بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه گواه و پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري كودكان 9 تا 11 ساله شهر تهران در سال 1398 بود كه پس از غربالگري با پرسشنامه‌ هاي خودنظارتي كودكان هومفري (1982) و تفكر خلاق عابدي (1380) 40 كودك بر اساس روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. گروه آزمايش تحت مداخله آموزش مهارتهاي زندگي سيدآبادي (1389) طي ده جلسه 45 دقيقه اي قرار گرفت. داده ها با استفاده از واريانس اندازه‌هاي تكراري تحليل شد. يافته ها: نتايج اين پژوهش نشان داد مداخله آموزش مهارت‌هاي زندگي بر خودنظارتي كودكان (P=0/001، F=22/29) و تفكر خلاق (P=0/001، F=18/02) در مرحله پس آزمون موثر است و اين تاثير در مرحله پيگيري نيز پايدار است (0/05=P). نتيجه گيري: بنيان‌هاي دانش، مهارت و نگرش ها از دوره كودكي شكل مي گيرند و اهميت و ضرورت آنها براي خاص و عام پذيرفته شده اند؛ پس ضروري است كه هر تحول و نوآوري آموزشي را از سال هاي اوليه كودكي مورد توجه قرار داد و برنامه ريزي براي دوران كودكي و بعد از آن را بر پايه و بنيان قوي بنا نهاد.