پيش‌بيني تعهد زناشويي براساس‌ تمايزيافتگي و الگوهاي ارتباطي با نقش واسطه‌اي هوش هيجاني زنان متاهل

هدف: هدف پژوهش تعيين الگوي ساختاري پيش‌بيني تعهد زناشويي بر اساس‌ تمايزيافتگي و الگوهاي ارتباطي در زنان با نقش واسطه‌اي هوش هيجاني بود. روش: روش پژوهش همبستگي و جامعه آماري كليه زنان متأهل مراجعه ‌كننده به مراكز مشاوره تهران در سال 1397 بود. به اين صورت كه در انتخاب مراكز مشاوره از نمونه گيري تصادفي به قيد قرعه استفاده شد. بدين منظور ابتدا شهر تهران به پنج منطقه شمال، جنوب، شرق، غرب و مركز تقسيم شد؛ سپس از هر منطقه سه مركز مشاوره به شكل تصادفي و به قيد قرعه انتخاب و بر اساس نرم ‌افزار سمپل پاور 300 زن انتخاب شدند. سپس پرسشنامه تعهد زناشويي آدامز و جونز (1997)، پرسشنامه تمايزيافتگي اسكورون و فريدلندر (1998)، پرسشنامه الگوهاي ارتباطي زوجين كريستنسن و سولاواي (1984) و پرسشنامه هوش هيجاني بار-آن (2002) تكميل و داده‌ها با استفاده از معادلات ساختاري اسمارت پلاس تحليل شد. يافته‌ها: نتايج در سطح 99 درصد اطمينان نشان داد كه الگوي ساختاري مي تواند تعهد زناشويي را بر اساس تمايزيافتگي و الگوهاي ارتباطي با ميانجي‌گري هوش هيجاني پيش‌بيني كند (0/120=β) و از برازش مطلوبي برخوردار است. مسير مستقيم تمايزيافتگي (0/39=β) و الگوهاي ارتباطي (0/57=β)، و هوش هيجاني (0/28=β) بر تعهد زناشويي معنادار و مسير غيرمستقيم نشان داد كه تمايزيافتگي و الگوهاي ارتباطي با ميانجيگري هوش هيجاني بر تعهد زناشويي شدت اثر مطلوبي داشته است. نتيجه‌گيري: براي انسجام و خَلق رابطه زناشويي مطلوب، مي توان با تقويت هوش هيجاني هريك از زوج ها، تمايزيافتگي و نوع الگوهاي ارتباطي و تقابل عناصر درون رواني آن ها، روابط زوج‌ها را بهبود بخشيد.