روابط ساختاري شدت درد و خودكارآمدي با ترس از حركت با ميانجي گري پريشاني روان شناختي در زنان مبتلا به آرتريت‌روماتوئيد

هدف: مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه بين شدت درد و خودكارآمدي با ترس از حركت با ميانجي‌گري پريشاني روان‌شناختي در زنان مبتلا به روماتيسم مفصلي انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر همبستگي، با تكيه بر مدل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين مطالعه شامل زنان مبتلا به روماتيسم مفصلي مراجعه‌كننده به درمانگاه روماتولوژي بيمارستان امام خميني (ره) شهر ساري بودند. 224 نفر از شركت كنندگان به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و به سوالات مقياس ترس از حركت تمپا (كوري و همكاران، 1990)، پرسش‌نامه مختصر شدت درد (كليلند، 1991)، پرسشنامه خودكارآمدي درد (نيكولاس، 1989) و مقياس پريشاني روان‌شناختي (لاويباند و لاويباند، 1995) پاسخ دادند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش مدل‌يابي معادلات ساختاري انجام شد. يافته‌ها: نشان داد شدت درد بر ترس از حركت تأثير مستقيم دارد (β=0/32 ,P 0/01)؛ خودكارآمدي درد بر ترس از حركت تأثير مستقيم دارد (β=0/42 ,P 0/01)؛ پريشاني روان‌شناختي بر ترس از حركت تأثير مستقيم دارد (β=0/78 ,P 0/01)؛ شدت درد بر ترس از حركت با ميانجي‌گري پريشاني روان‌شناختي تأثير غيرمستقيم دارد (β=0/532 ,P 0/01) و خودكارآمدي درد بر ترس از حركت با ميانجي‌گري پريشاني روان‌شناختي تأثير غيرمستقيم دارد (β=0/530 ,P 0/01). نتيجه‌گيري: مدل ترس از حركت بر اساس شدت درد و خودكارآمدي با ميانجي‌گري پريشاني روان‌شناختي در زنان مبتلا به روماتيسم مفصلي برازش دارد. يافته هاي اين مطالعه گواهي است بر اهميت مداخلات روان شناختي در كاهش علايم جسماني در بيماري هاي مزمن.