اثربخشي بازي درماني شناختي-رفتاري بر پرخاشگري و اضطراب كودكان كم توان ذهني

هدف: مقاله حاضر با هدف اثربخشي بازي درماني شناختي-رفتاري بر پرخاشگري و اضطراب دانش آموزان كم توان ذهني انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري است. جامعه آماري، كليه دانش آموزان پسر دوره دوم ابتدايي كم توان ذهني مدارس استثنائي شهر تبريز در سال تحصيلي400-1399 بودند كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس30 نفر دانش آموز كم توان ذهني به عنوان نمونه جهت اجراي پژوهش انتخاب شدند و به صورت دو گروه آزمايش(15 نفر) وكنترل(15 نفر) گمارده شدند. جهت سنجش پرخاشگري از پرسشنامه شهيم(1385) و جهت سنجش اضطراب از پرسشنامه مارچ و همكاران(1997) استفاده شد. روايي ابزارها توسط متخصصان تاييد شد پايايي ابزارها با آلفاي كرونباخ سنجش و مورد تاييد واقع شدند(0.7 α). قبل از اجراي مداخله از هر دو گروه پيش آزمون پرخاشگري و اضطراب به عمل آمد. گروه آزمايش آموزش بازي درماني شناختي-رفتاري را از طريق پكيج آموزشي در 12 جلسه دريافت كرد و گروه كنترل هيچگونه مداخله آموزشي دريافت نكرد. پس از اجراي مداخله در مرحله پس آزمون، هر دو گروه مجددا ابزارهاي مرحله پيش آزمون را پاسخ دادند و دو ماه بعد مجددا در بين هر دو گروه ابزارها اجرا شد.يافته ها: داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس بين -درون آزمودني هاي آميخته تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد: آموزش بازي درماني شناختي-رفتاري دركاهش پرخاشگري و اضطراب اثربخش بوده و اين اثربخشي بعد از دوماه همچنان پايدار بوده است(0.05 p ). نتيجه گيري: با توجه به اثربخشي و پايداري بازي درماني شناختي-رفتاري در پژوهش حاضر؛ پيشنهاد مي شود در مدارس استثنايي به صورت دورهاي از روش هاي آموزشيِ بازي درماني شناختي-رفتاري در جهت كاهش پرخاشگري و اضطراب دانش آموزان كم توان ذهني بهره گرفته شود.